Η διάταξη του άρθρου 72 του Κώδικα Δικηγόρων, κατά την οποία η αμοιβή για τη σύνταξη επιταγής προς εκτέλεση ορίζεται στο σύνολο της δικαστικής δαπάνης, όπως αυτή επιδικάσθηκε από το δικαστήριο, δεν αντίκειται στην αρχή της αναλογικότητας και δεν είναι αντίθετη στα άρθρα 25 παρ. 1 και 4 παρ. 1 Σ. Η διάταξη στοχεύσει στο να λειτουργήσει ως κίνητρο προς τον οφειλέτη να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του δανειστή χωρίς την παρεμβολή της εκτελεστικής διαδικασίας, δηλαδή στην περιστολή καθυστερήσεων και δυστροπίας στις οικονομικές συναλλαγές, αλλά και στην αποφυγή περαιτέρω επιβάρυνσής του οφειλέτη με έξοδα. Δεν πρόκειται περί «διπλοπληρωμής» του ιδίου κονδυλίου, επειδή η δικαστική δαπάνη αφορά την αμοιβή και τα έξοδα του δικηγόρου μέχρι την έκδοση της απόφασης, ενώ η αμοιβή για τη σύνταξη επιταγής προς εκτέλεση αφορά αμοιβή μεταγενέστερης δικηγορικής ενέργειας. Νόμιμη η προφορικά ασκηθείσα πρόσθετη παρέμβαση του Δικηγορικού Συλλόγου, που συνεκδικάσθηκε.