Ζήτημα παραδεκτού της αιτήσεως ακυρώσεως (εννόμου συμφέροντος) παρίσταται προεχόντως πράγματι κρίσιμο για την επίλυση της κατ’ έφεση διαφοράς έναντι του τιθεμένου ζητήματος με λόγο εφέσεως κατ’ άρθρο 58 παρ.1 του π.δ. 18/1989, εξετάζεται δε αυτεπαγγέλτως από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
ΣτΕ 911/2025 Τμήμα Γ΄
Πρόεδρος: Δημήτριος Μακρής, Σύμβουλος της Επικρατείας
Εισηγητής: Οδυσσέας Σπαχής, Σύμβουλος της Επικρατείας
Με την 911/2025 απόφαση του Γ΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίθηκαν τα ακόλουθα:
- Βασικός σκοπός των διατάξεων του άρθρου 12 του ν. 3900/2010 είναι η αποσυμφόρηση του Συμβουλίου της Επικρατείας προκειμένου να επιτευχθεί μεγαλύτερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στην απονομή της Διοικητικής Δικαιοσύνης σε υποθέσεις που θέτουν σοβαρά νομικά ζητήματα (βλ. αιτιολογική έκθεση του ν. 3900/2010 και ΣτΕ 874/2024 Ολομέλεια 6η σκέψη). Λαμβανομένου υπ’ όψιν του εν λόγω σκοπού, οι διατάξεις του άρθρου 58 παρ. 1 του π.δ/τος 18/1989, ερμηνευόμενες σε συνδυασμό με την αρχή της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, έχουν την έννοια ότι στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας ακυρωτικής δίκης δεν παρίσταται ως κρίσιμη η εξέταση λόγου εφέσεως και η επίλυση του τιθεμένου νομικού ζητήματος, στην περίπτωση κατά την οποία τίθεται άλλο, προηγούμενο, πράγματι κρίσιμο νομικό ζήτημα, το οποίο αφορά ειδικότερα το παραδεκτό της αιτήσεως ακυρώσεως, αναγόμενο στο έννομο συμφέρον ασκήσεώς της και που εξετάζεται αυτεπαγγέλτως. Διαφορετικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, δικάζον ως δευτεροβάθμιο Ακυρωτικό Δικαστήριο, θα προέβαινε στην εξέταση των τιθεμένων κατ’ άρθρο 58 παρ. 1 του π.δ/τος 18/1989 νομικών ζητημάτων με τους προβαλλόμενους λόγους εφέσεως, αν και τούτο δεν είναι αναγκαίο για την ορθή και αποτελεσματική δικαιοδοτική κρίση επί της συγκεκριμένης εγερθείσας διαφοράς με εξοικονόμηση χρόνου, κόστους και περιττών δικαστικών ενεργειών (πρβλ. ΣτΕ 2136/2018 4η και 8η σκέψη).
- Η αίτηση ακυρώσεως που ασκήθηκε ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου κατά της εκδηλωθείσας παραλείψεως διορισμού του εφεσίβλητου σε θέση Επίκουρου Καθηγητή Πανεπιστημίου έπρεπε να απορριφθεί ως άνευ εννόμου συμφέροντος ασκηθείσα. Και τούτο διότι αυτός κατά τον χρόνο συζητήσεως της αιτήσεως ακυρώσεώς του ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου δεν είχε, λόγω της συμπληρώσεως του ορίου συνταξιοδοτήσεώς του πριν από την συζήτηση της αιτήσεώς του, ενεστώς έννομο συμφέρον. Το εν λόγω ζήτημα παρίσταται προεχόντως πράγματι κρίσιμο, εν προκειμένω, για την επίλυση της διαφοράς έναντι του τιθεμένου ζητήματος με τον προβαλλόμενο λόγο εφέσεως. Το ζήτημα αυτό ερευνάται αυτεπαγγέλτως από το δικάζον κατ’ έφεση Συμβούλιο της Επικρατείας, ως αναγόμενο σε προϋπόθεση του παραδεκτού της αιτήσεως ακυρώσεως.