ΣτΕ Ολ 1833/2021
Αντισυνταγματικός ο γενικός κανόνας της 20ετούς παραγραφής (Ν 4387/16) αξιώσεων για την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών των εντασσόμενων στον ΕΦΚΑ ΦΚΑ. Ισχύει 10ετής παραγραφή

Στο μέτρο της περικοπής των αποδοχών και επιδομάτων των δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων (ν. 3833/2010 και 3845/2010) εμπίπτει και το επίδομα υπηρεσίας αλλοδαπής

Σ.τ.Ε. Επιτροπή Αναστολών 250 – 252/2021 Ολομέλεια. Απόρριψη αιτήσεων αναστολής κατά της υποχρέωσης εμβολιασμού του προσωπικού των δομών υγείας κατά του covid-19.
02/09/2021

ΣτΕ Ολομ. 1363/2021. Ελάχιστο ανάστημα 1.65 μ. για γυναίκες και 1.70 μ. για άνδρες υποψηφίους ως αναγκαίο προσόν για τη συμμετοχή σε διαγωνισμό κατάταξης Δοκίμων Λιμενοφυλάκων.
20/09/2021

Πρόεδρος: Μ. Σάρπ
Εισηγητής: Χ. Ντουχάνης

Δασικοί χάρτες (άρθ. 48 ν. 4685/2020 και σχετική ΥΑ)

Με τις 1364 και 1365/2021 αποφάσεις της μείζονος Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίθηκε το ζήτημα της συνταγματικότητας του άρθρου 48 του ν. 4685/2020, σχετικά με τους υπό έγκριση δασικούς χάρτες όλης της Χώρας.

Περίληψη:

Ιατρική αμέλεια. Χρηματική ικανοποίηση τέκνου λόγω ηθικής βλάβης του και ως αποζημίωση τούτου κατά το άρθρο 931 ΑΚ. Δεν είναι άδικη η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης (πάντοτε με τη συναίνεση της εγκύου), όταν γίνεται με τις προϋποθέσεις που ορίζονται στις αναφερόμενες στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου περιπτώσεις που συνιστούν ειδικούς λόγους άρσεως του αδίκου. Τέτοια περίπτωση συντρέχει, κατά το εδ. β της παρ. 4, επί ευγονικής ενδείξεως, όταν δηλαδή έχουν διαπιστωθεί, με τα σύγχρονα μέσα προγεννητικής διάγνωσης, ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση «παθολογικού νεογνού» και η εγκυμοσύνη δεν έχει διάρκεια περισσότερο από 24 εβδομάδες (§ 4 περ. β`). Σε μία τέτοια περίπτωση, εφόσον πληρούνται και οι λοιπές προϋποθέσεις του νόμου, η διακοπή της κύησης εμφανίζεται ως πράξη δικαιολογημένη και γι` αυτό όχι άδικη. Οι ανωτέρω όροι «σοβαρή ανωμαλία του εμβρύου» και «παθολογικό νεογνό» πρέπει να ερμηνευθούν στενά και να θεωρηθούν ως «σοβαρή ανωμαλία του εμβρύου» που συνεπάγεται γέννηση «παθολογικού νεογνού» μόνο εκείνες οι περιπτώσεις που πρόκειται να γεννηθεί παιδί, το οποίο θα πάσχει από μία ιδιαίτερα βαριά νόσο ή βλάβη της υγείας του, σε κάθε περίπτωση μη ιάσιμη ή μη αντιμετωπίσιμη ιατρικά με διορθωτική παρέμβαση ώστε να παρίσταται ιδιαίτερα σκληρό και καταχρηστικό να ζητηθεί από την έγκυο η συνέχιση της κύησης. Η αναιρεσιβαλλομένη παρεβίασε εκ πλαγίου με την μη εφαρμογή τους τις διατάξεις του άρθρου 8 Κανονισμού Ιατρικής Δεοντολογίας (βδ 25-5/6-7-1955) και την παρ. 4 άρθρ. 47 ν. 2071/1992, καθ’ όσον ελλείψει ενημερώσεως από τον ανωτέρω ιατρό στέρησε από τους αναιρεσείοντας το δικαίωμα επιλογής.

Επιβολή της πειθαρχικής ποινής της οριστικής παύσης για τα πειθαρχικά παραπτώματα της παράβασης καθήκοντος κατά τον Ποινικό Κώδικα ή άλλους ειδικούς ποινικούς νόμους και της χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπούς ή ανάξιας για υπάλληλο διαγωγής εντός υπηρεσίας. Μεταγενέστερη έκπτωση της υπαλλήλου από την υπηρεσία, λόγω αμετάκλητης ποινικής καταδίκης της. Η έκπτωση της προσφεύγουσας από την Υπηρεσία δεν συνεπάγεται την απόρριψη της προσφυγής λόγω έλλειψης εννόμου συμφέροντος – και τούτο διότι υφίσταται ηθικό έννομο συμφέρον αυτής προς εξαφάνιση της προσβαλλομένης πειθαρχικής απόφασης. Εξάλλου, η προσφεύγουσα έχει έννομο συμφέρον προς συνέχιση της παρούσας δίκης, αφού τυχόν ευνοϊκότερη κρίση από το Δικαστήριο δύναται να διευκολύνει την σε αυτήν απονομή χάριτος, κατ’ άρθρον 47 παρ. 1 του Συντάγματος, με άρση των συνεπειών της ποινής και, περαιτέρω, την επαναφορά της στην Υπηρεσία κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 150 παρ. 1 του Υπαλληλικού Κώδικα.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά την εκδίκαση της υπαλληλικής προσφυγής του άρθρου 103 παρ. 4 του Συντάγματος, εξετάζει την υπόθεση κατά τον νόμο και την ουσία, ήτοι προβαίνει σε ιδία διαπίστωση των πραγματικών περιστατικών, στον ορθό νομικό χαρακτηρισμό των πράξεων που αποδίδονται στον πειθαρχικώς διωκόμενο, ως πειθαρχικών παραπτωμάτων και στην υπαγωγή τους στον προσήκοντα κανόνα δικαίου. Περαιτέρω, εκφέρει δική του ουσιαστική κρίση σχετικά με την τέλεση των πειθαρχικών παραπτωμάτων και τη σοβαρότητά τους εν όψει και των συνθηκών υπό τις οποίες τελέσθηκαν, καθώς και σχετικά με την επιμέτρηση της πειθαρχικής ποινής κατ’ εκτίμηση όλων των στοιχείων του φακέλου της πειθαρχικής υποθέσεως, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εν γένει υπηρεσιακή κατάσταση του υπαλλήλου καθ’ όλη τη σταδιοδρομία του.

Απόφαση ΣτΕ Ολ. 800/2021, επί αιτήσεως αναιρέσεως που εισήχθη στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου λόγω της εξαιρετικής σπουδαιότητάς της.
Στην προκείμενη περίπτωση, ζητήθηκε αποζημίωση κατ’ άρθρο 105 ΕισΝΑΚ, τόσο ευθέως, όσο και αναλόγως εφαρμοζόμενο, κατά τα κριθέντα με την απόφαση ΣτΕ Ολ 1501/2014, για την αποκατάσταση της βλάβης που ο αιτών κατά τους ισχυρισμούς του είχε υποστεί εξαιτίας σφαλμάτων, άλλως προδήλων σφαλμάτων, στα οποία υπέπεσε με απόφασή του ο Άρειος Πάγος κατά την εκδίκαση υπόθεσής του. Το Δικαστήριο έκρινε ότι το Διοικητικό Πρωτοδικείο που δίκασε κατ’ ουσίαν την αγωγή, ενόσω δεν υφίσταται νομοθετικός καθορισμός των όρων αποκατάστασης της ζημίας που προκαλείται από όργανα ενταγμένα στη δικαστική λειτουργία, καθώς και των αρμοδίων δικαστηρίων, υπερέβη τη δικαιοδοσία του, για τον λόγο δε αυτό, τον οποίο εξέτασε αυτεπαγγέλτως, αναίρεσε την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου, εξαφάνισε την πρωτόδικη απόφαση και, ακολούθως, απέρριψε την αγωγή ως απαράδεκτη.

Αστική ευθύνη του Δημοσίου από ζημιογόνο δράση οργάνου ενταγμένου στην δικαστική λειτουργία

Ερμηνεία άρθρων 105, 106 ΕισΝΑΚ σε συνδυασμό με άρθρα 39, 80 παρ. 2, 148 και 190 του ΚΔΔ – «Νομικό ζήτημα», κατά άρθρ. 12 ν. 3900/2010, το ζήτημα σχετικά με τον τρόπο διατυπώσεως δικανικού συλλογισμού και σχηματισμού δικανικής πεποιθήσεως από το δικαστήριο της ουσίας – Αναιρείται απόφαση Διοικητικού Εφετείου, το οποίο δεν εξέφερε δική του κρίση για την συνδρομή συγκεκριμένης παράνομης πράξεως ή παραλείψεως, αλλά δέχθηκε αστική ευθύνη νοσοκομείου, στηριζόμενο σε υποθετικές κρίσεις περί ενδεχομένων αιτίων προκλήσεως της βλάβης της υγείας της αναιρεσιβλήτου.