Προδικαστική παραπομπή – Κοινωνική πολιτική – Οδηγία 1999/70/ΕΚ – Συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP – Ρήτρα 5 – Μέτρα για την πρόληψη των καταχρήσεων από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου – Συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου στον δημόσιο τομέα – Διαδοχικές συμβάσεις ή παράταση της πρώτης σύμβασης – Ισοδύναμο νομοθετικό μέτρο – Απόλυτη συνταγματική απαγόρευση της μετατροπής των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου – Υποχρέωση σύμφωνης ερμηνείας.

Αγωγή εργαζόμενων ιατρών στο ΙΚΑ βάσει ειδικών συμβάσεων, σύμφωνα με το Ν.Δ. 1204/1972. Αίτημα καταβολής νόμιμης αποζημίωσης απόλυσης από τον ΕΟΠΥΥ λόγω λύσης των συμβάσεών τους. Επικουρική βάση καταβολής αγωγικών κονδυλίων βάσει αδικαιολόγητου πλουτισμού επί τυχόν ακυρότητας των άνω συμβάσεων. Παροχή ιατρικών υπηρεσιών στους ασφαλισμένους του ΙΚΑ από μη μόνιμους ιατρούς που συνεργάζονται με το ΙΚΑ βάσει συμβάσεων αορίστου ή ορισμένου χρόνου ή ειδικών συμβάσεων του Ν.Δ. 1204/1972. Οι ανωτέρω μπορούν παράλληλα να ασκούν και ελεύθερο επάγγελμα. Οι σχετικές συμβάσεις δεν διέπονται από τις διατάξεις περί εργατικής νομοθεσίας όπως περί καταγγελίας και υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης απόλυσης από τον εργοδότη, αλλά καταγγέλλονται ελεύθερα από τα μέρη με την τήρηση δεδομένης προθεσμίας. Η μισθολογική εξομοίωση των άνω ιατρών με τους μόνιμους ιατρούς του ΙΚΑ, με το ν. 2150/1993 δεν μετέβαλε το ως άνω ιδιότυπο καθεστώς συνεργασίας τους με τον ανωτέρω φορέα. Υπαγωγή των κέντρων υγείας του ΙΚΑ και του ιατρικού και μη προσωπικού αυτών όπως οι απασχολούμενοι βάσει ειδικής σύμβασης του Ν.Δ. 1204/1972 ιατροί στον ΕΟΠΥΥ και ειδικότερα στις συσταθείσες Διοικήσεις Υγειονομικών Περιφερειών (ΔΥ.ΠΕ.), με το ν. 4238/2014.

Ο υπερήμερος εργοδότης δανειστής δεν οφείλει μισθούς υπερημερίας αν διατηρεί εύλογη αμφιβολία ή αβεβαιότητα για το αν οφείλει αποδοχές υπερημερίας ως οφειλέτης του μισθού.

Επωνυμία και διακριτικός τίτλος – Πότε επέρχεται σύγχυση για το καταναλωτικό κοινό – Τρόποι απόκτησης διακριτικού τίτλου.
Το δικαίωμα στο διακριτικό τίτλο αποκτάται με μόνη την πραγματική χρησιμοποίηση της σχετικής ένδειξης στις συναλλαγές, εάν αυτή διαθέτει διακριτική δύναμη. Η ύπαρξη κινδύνου σύγχυσης από τη χρήση εμπορικής επωνυμίας δεν προϋποθέτει οπωσδήποτε ότι το αντικείμενο δραστηριότητας των δύο επιχειρήσεων συμπίπτει ή να είναι όμοιο. Σε περίπτωση παράνομης προσβολής διακριτικού τίτλου, εμπορικής επωνυμίας ή άλλου διακριτικού γνωρίσματος, ο φορέας αυτών έχει αξίωση για άρση της παράνομης προσβολής και για παράλειψή της στο μέλλον, ανεξάρτητα από υπαιτιότητα του προσβολέα, καθώς και για αποζημίωση και εύλογη χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης κατά τις διατάξεις των αδικοπραξιών και του άρθρου 59 ΑΚ, εφόσον συντρέχει και υπαιτιότητα του τελευταίου.

Προδικαστική παραπομπή – Πνευματική ιδιοκτησία – Δικαιώματα συγγενικά προς την πνευματική ιδιοκτησία – Οδηγία 92/100/ΕΟΚ – Άρθρο 8, παράγραφος 2 – Οδηγία 2006/115/ΕΚ – Άρθρο 8, παράγραφος 2 – Παρουσίαση στο κοινό οπτικοακουστικού έργου που ενσωματώνει φωνογράφημα ή αναπαραγωγή φωνογραφήματος – Εύλογη και ενιαία αμοιβή

Έγκλημα σωματικής βλάβης αδυνάμων προσώπων. Καταλαμβάνει όλες τις πράξεις σωματικής βλάβης που στρέφονται κατά αδυνάμων προσώπων, εφόσον βρίσκονται υπό την επιμέλεια ή την προστασία του δράστη ή έχουν μαζί του σχέση εργασίας ή υπηρεσίας. Λόγοι για τους οποίους, το άτομο αδυνατεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι του δράστη είναι η νόσος, αναπηρία, το γήρας, ο υπνωτισμός, η νάρκωση, η πρόσδεση του θύματος. Έννοια ανυπεράσπιστων προσώπων. Πλήρης και μερική αδυναμία αυτοϋπεράσπισης. Περίπτωση επικλήσεως εργασιακού mobbing/εργασιακού εκφοβισμού από ανωτέρους. Απόπειρα αυτοκτονίας του θύματος. Έννοια mobbing. Κρίθηκε ότι δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα της σωματικής βλάβης αδυνάμων προσώπων. Δεν αποκλείεται αστική ή πειθαρχική ευθύνη των εγκαλουμένων.

Αχρεώστητες παροχές – Αντίκειται στην αρχή της χρηστής διοίκησης η αναζήτηση από τον ασφαλιστικό οργανισμό περιοδικών ασφαλιστικών παροχών μετά την πάροδο εύλογου χρόνου από την είσπραξή τους, ο οποίος κρίνεται εκάστοτε αναλόγως των συνθηκών της συγκεκριμένης περίπτωσης και πάντως, ελλείψει αντίθετης ρητής διάταξης, δεν μπορεί να είναι μικρότερος των πέντε ετών, αν οι παροχές αυτές έχουν μεν καταβληθεί αχρεωστήτως από τον ασφαλιστικό οργανισμό, ο ασφαλισμένος, όμως, τις έχει εισπράξει καλοπίστως – Η αναζήτηση των παροχών αυτών επιτρέπεται μόνο εφόσον κριθεί ότι αυτός που έχει εισπράξει τα αναζητούμενα ποσά τελούσε κατά την είσπραξή τους σε δόλο έναντι του οργανισμού, η κρίση δε για τη συνδρομή του δόλου πρέπει να αιτιολογείται ειδικώς – Αντίθετα, κατά την έννοια της αυτής διατάξεως, επιβάλλεται η αναζήτηση από το ΙΚΑ των ποσών αυτών αν το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της εισπράξεως και της αναζητήσεως είναι μικρό, εκτός αν αυτός που έχει εισπράξει παρανόμως, πλην καλοπίστως, τις χρηματικές ασφαλιστικές παροχές, έχει επικαλεσθεί και αποδείξει ότι η επιστροφή τους στο ΙΚΑ θα επιφέρει σε βάρος του απρόβλεπτες και δυσμενείς για τη διαβίωσή του συνέπειες –

Ευθύνη από δημοσίευμα – Ανάρτηση στο διαδίκτυο – Ειδική διαδικασία εκδίκασης διαφορών -.

Θέσπιση ειδικής διαδικασίας εκδίκασης διαφορών που αφορούν ευθύνη από δημοσίευμα που θίγει την τιμή ή την υπόληψη παντός προσώπου. Ανάλογη εφαρμογή και επί προσβολών προσωπικότητας που συντελούνται στο διαδίκτυο μέσο ηλεκτρονικών σελίδων ή άλλων διαδικτυακών ιστοτόπων που λειτουργούν ως διεθνές μέσο διακίνησης πληροφοριών.

Διευθυντικό δικαίωμα και μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων της εργασιακής σχέσης.
Ανάθεση καθηκόντων κατώτερης φύσης σε σχέση με τα προβλεπόμενα στη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας. Εννοια αναιρετικού λόγου έλλειψης νόμιμης βάσης κατ΄ άρθρο 560 αριθμ. 6 ΚΠολΔ. Αναιρεί λόγω έλλειψης νόμιμης βάσης και ειδικότερα για αντιφατικές και παράλληλα ανεπαρκείς αιτιολογίες.

Διαφορές για ζημίες από αυτοκίνητα. Αναιρετέα η απόφαση όταν στην ελάσσονα πρόταση του νομικού συλλογισμού δεν εκτίθενται καθόλου πραγματικά περιστατικά (έλλειψη αιτιολογίας), ή όταν τα εκτιθέμενα δεν καλύπτουν όλα τα στοιχεία που απαιτούνται, με βάση το πραγματικό του εφαρμοστέου κανόνα δικαίου, για την επέλευση της έννομης συνέπειας που απαγγέλθηκε ή την άρνησή της (ανεπαρκής αιτιολογία) ή όταν αντιφάσκουν μεταξύ τους (αντιφατική αιτιολογία).